Siedem kilo brudu.

Tyle trzeba było zjeść w dzieciństwie brudu by zyskać zdrowie w życiu dorosłym. Tak twierdziła moja wiejska babcia. I chyba coś w tej sentencji było z mądrości, bo chorowałam głównie w czystym środowisku domowym, przedszkolnym i szkolnym ale nigdy u niej na wsi, gdzie ganiałam umorusana jak nieboskie stworzenie.

Według mojej babci tylko umorusane dziecko było szczęśliwe, więc nie przypominam sobie, żebym była wycierana, myta i przebierana po każdej "brudnej robocie". Zadziwiająco sprzyjały mi nieczystości wiejskie wszelkiego rodzaju o czym przekonali się "sterylni" rodzice wywożąc mnie na wieś w wieku lat trzech z powodu nagminnego i nieustającego chorowania, które zaczęło się w raz z chodzeniem do przedszkola. Zamiast więc bawić się pluszakami, lalami itd stałam w brużdzie ornego pola i grzebałam sobie patykiem w glinie robiąc własne wykopki podczas gdy dorośli kopali ziemniaki. I było mi dobrze i zdrowo pomimo ciągłego styku z "brudem". Nikt nie gotował dla mnie obrzydliwych płatków owsianych albo wstrętnej kaszy manny (po pierwszym pawiu zza talerza babcia wdrożyła mi dietę ludzi ze wsi) zajadałam się za to świeżo odciśniętym twarogiem z cukrem i śmietaną, grubo krojonym chlebem z domowym smalcem albo chrupiącym boczkiem, a na obiad wciągałam z lubością mascone grule w towarzystwie gotowanej kapusty.

Z tamtych lat powracają do mnie wspomnienia największego szczęścia czyniąc je tym samym niezwykle cennymi. Smak chleba na zakwasie, ciepłego mleka prosto z udoju, parowanych ziemniaków wykradanych nim zostały utłuczone dla świń, ogromnych i słodkich placków nie wyglądających jak cienkie i rachityczne "miastowe" naleśniki lecz jak napompowane słodyczą i rożnymi wiejskimi dobrami żółte słońca z chrupiącą obwódką (potajemnie karmiłam nimi kurczaki). Do dzisiaj czuję na twarzy szorstkie ręce babci głaszczące mnie przed snem po głowie. Wspominam zimowe wyczekiwanie na ogromnego moskola z blachy, który wieczorem dochodził na ciepłym piecu. Wspominam też wiejskie prace, w których brałam udział. Od tych domowych jak wyrób masła, sera, chleba, makaronu po te gospodarskie jak kidanie gnoja spod krów, karmienie, wykopki, sianokosy, żniwa, młócka. Pamiętam nasze powroty w upalne lipcowe popołudnia kiedy pierwszą rzeczą, którą jadłam po powrocie jeszcze na podwórku była wyrwana z grządki marchewka otarta tylko w trawę. Jej słodycz niwelowała zgrzytanie resztek ziemi w zębach.

Tam, na wsi nie chorowałam. Może nie tyle wpływał na to jakikolwiek brud co raczej tryb życia. Na wsi człowiek przebywał na zewnątrz większą część dnia. Jedynie zimowe lute mrozy zatrzymywały nas w ciepłym domu. Ileż ja się tam szczęśliwie nabrudziłam i namokłam! A to trzeba było igloo budować, a to sprawdzić czy lód na potoku jest już gruby (pewnie, że się wpadło i to nie raz!) a to kopało się w gniazdach dzikich pszczół w ziemi, żeby dobrać się im do miodu, a to lepiło garnki z błota przy potoku. Dobrze pamiętam jak niańczenie małych kociąt skończyło się pogryzieniem przez pchły, a gonienie za kurami oparzeniem w pokrzywach.

Myślę, że zjadłam spokojnie te 7 kilo brudu, może nawet z okopką. Swoich synów chowałam raczej na sposób wiejski niż miejski. Nie chodziłam wokół ich łóżeczek w maskach jak moi rodzice, nie stosowałam wyczytanych w podręcznikach metod, jadłospisów idt. Poddałam się naturze, wsłuchałam się w ich potrzeby i zaufałam swojemu instynktowi. Czy chłopcy chorowali? Oczywiście, że tak, ale zdecydowanie nie tak często jak ja. Może to dzięki temu, że mieszkamy jakbyśmy na wsi mieszkali a nie w mieście?

Gdzies wyczytałam w gazetach, że starając się odgrodzić się od "brudu" swoje dzieci robimy im krzywdę. Młode organizmy muszą być w kontakcie z tymi wszystkimi bakteriami, wirusami i pasozytami by mogły wytworzyć skuteczny system immunologiczny. Reportaż poparty był naukowymi badaniami dowodzącymi, że zbyt histerycznie reagujemy na odrobinę brudu jako rodzice. W odcięciu się od natury naukowcy doszukują się podłoża wszystkich chorób alergicznych a może nawet autoimmunologicznych. Coś w tym musi być, wszak stanowimy jako gatunek cząstkę całego ekosystemu.

Bądżcie zdrowi tej zimy! Mnie aktualnie kapie z nosa, ale nic to, zrobiłam sobie wspaniałą mieszankę do herbatki:

sparzona i pokrojona w plasterki pomarańcza,
posiekany drobno imbir,
pokruszony cynamon,
goździki
i miód

smakuje wybornie, na zdrowie!