Listopad szronem opadł.

 

 

Jesienią oddycham znacznie lżej mimo, że obowiązków zazwyczaj natłok. W końcu przestaję mieć pretensje do polskiego lata o brak ciepła, wieczne zachmurzenia i zmuszanie mnie do ubierania jesiennych ubrań, gdy mam ochotę wieczorem posiedzieć na tarasie. Opada to ze mnie jak liście z drzew. Gorycz w powietrzu nieodmiennie przypomina o koniecznym  przejściu w inny wymiar.

 

Widok zasypiającej przyrody.

Butwiejące liście na ścieżkach.

Zgnilizna. 

Więcej myśli w głowie, jakby też musiała się dodatkowo czymś otulić.

Stokrotnie doceniony każdy promyk słońca.

Spowolnienie.

Wzmocniony kolor nieba.

Cienie przekreślające ścieżki i chodniki.

Odsłona prawdy.

 

Teraz już nic jej nie zasłania, nie tuszuje.

Ani w przyrodzie.

Ani w nas samych.

 

 

 

 

Nie potrafiłabym działać w systemie afrykańskich dni i nocy dzielących równo dobę na pół. To wiem na pewno. O ile cierpię na niedobór ilości godzin dziennych, to jednak nie wyobrażam sobie braku długich czerwcowych dni w moim kalendarzu. Tego pewnie bym mogła nawet nie przeżyć ;-) Jesień dobrze mi robi. Upycham w nią energię nagromadzoną latem. Z biegiem lat widzę jak bardzo potrzebna jest mi cykliczność w przyrodzie :)

 

 

 Miłego wieczoru :)