Niech!

Niech czas ma wreszcie masę czasu,
Niech bliskość będzie na wyciągnięcie ręki,
Niech opowieści będą  wysłuchane,
Niech będzie tak jak lubicie, żeby było,
Niech pod choinką każdy znajdzie łaskę Dzieciny,

Wszystkiego najlepszego dla Was na to Boże Narodzenie i Nowy Rok!

Przy hornej dolinie w judzkiej krainie
Paśli my owiecki przy Betlejemie
A jańdzioły z jańdziołami
A pastuski z pastuskami
Do Betlejema, do Betlejema

My tyz hań pódziemy, owce zawremy
Jezuskowi dary od nos weźniemy
Parzenice z oscypkami,
A oscypki z plecionkami
Ku obdziwieniu, ku obdziwieniu

Chce się żyć.

Mimo wszystko. Żywotności nie da się tak łatwo zabić. Można ją przygasić, zmaltretować albo przytłamsić na jakiś czas a ona i tak prędzej czy później westchnie to swoje "chce się żyć" i od razu jakoś jest lepiej.

Czas był kiepski na życie za to dobry na roboty domowe. Łazienki błyszczą, okna też, kuchenne szafki pozbawione plamek cieszą oko. Nie lubię prac porządkowych, wydają się być bez sensu, nietwórcze a mrówcze i efekt nietrwały. Wolę gotować; zawsze wyjdzie coś ciekawego. W sobotę kurczak wyszedł po chińsku. Wyszedł i nie wrócił, i niektórzy zawiedli się brakiem słodko-kwaśnej dokładki.

Film o takim tytule obejrzeliśmy razem.


Bezsprzecznie wszystkich nas poruszył. pomógł zrozumieć,ze z ludźmi uwięzionymi w wymiarze kalectwa można znaleźć porozumienie, że są oni tak samo ważni jak my. Świetne role odtwórców postaci Mateusza. Bardzo dobry pomysł reżysera by narrację prowadził główny bohater, którego intencje najpierw poznaje widz a dopiero potem  postacie drugoplanowe.

Naprawdę chce się żyć :)

Czas odmierzam.

Miarkami słonecznika. Moje przyjaciółki nie są płochliwe. Czasami urządzają karczemne awantury w karmniku strosząc swoje czarno-żółte piórka a pod nimi siedzi Szpilka z rozdziawionym pyszczkiem, gotowa do skoku (spokojnie, karmnik wisi na tyle wysoko, by spasiony futrzasty tyłeczek nie doskoczył).

Dzień odmierzają mi dwa wsady do pralki i suszarki. Do jadłospisu zaordynowałam sobie trzecią kawę pitą między tę pierwszą a drugą. Słabo pomaga na wieczorną śpiączkę, więc włączyłam jeszcze herbatkę na rozum. A właściwie na mały rozumek jak powiedziałby Puchatek. Zawiera korzeń lukrecji (dlaczegóż nie mam tak na imię!), yerbę, rozmaryn a resztę stanowiły składniki, które zdążyłam zapomnieć :D Mieszanka ma smak gorzki i póki co niewiele rozjaśnia w małym rozumku.

Za wskazówki zegarka służą mi także obierane 2-3 razy w tygodniu ziemniaki. Pięcioosobowe stado zjada ich tylko 150kg w ciągu 10 miesięcy. Trzy worki, to niewiele. Dla porównania sąsiedzi w trójkę zjadają 7 worków tego ziemnego złotka w tym samym czasie.


Zepsuł się port kart SD w laptopie. No co chcesz, przecież spadł tylko 2 razy i to z niewysoka. Zniechęca mnie to do robienia zdjęć aparatem w aparacie. Posiłkuję się mulastym telefonem, który uważa za konieczne otwieranie miliona aplikacji jak tylko go uruchomię.

Dysk pęcznieje od niepooglądanych filmów. Jakoś mimo długich wieczorów nie ma kiedy... (no i ta śpiączka nagła ledwie zegar wybije 21.00...) Ostatnio mało co mnie wbija w sofę. No może bardzo wzruszający i zabawny

z naturalnie pięknie niezrobioną Helen Hunt.

Wczorajszy

nie bardzo poruszył. Obsada doborowa a brakło konkretnej historii...


Za to ten  z przesłaniem.

Na okrasę dołożyliśmy sobie "Rewizora", którego spektakl po raz kolejny udowodnił, że teatr telewizji może być świetny pod każdym wzgledem. Wielkie brawa ode mnie za pienińskiego flisaka jako stangreta. Świetny Stuhr i Kulesza i zupełnie rześki, jakby wskrzeszony Rysiek z Klanu :)

Koło nosa przeleciał nam Obywatel, bo nasze kino jest małostkowe i woli grać nosicieli kasy. No cóż, Pan Gryzoń opłacił to i owo w nadziemnej telewizji, to liczę, że niedługo pokażą go tam.

Z cyklu, co w domu słychać miedzy reklamami:
- Mamo, dlaczego ty nie chodzisz na babskie wieczory?
- Bo wolałabym, żeby były męskie.

Po wilgotnym Dublinie pod rekę z Bloomem już się przeszłam. Nie wszystkie epizody podobały mi się. Im bardziej był rozedrgany i natłoczony epizod tym lepiej przyswajałam. Teatralny był dla mnie klapą, ale jak wiadomo nie jestem znawcą.

Teraz genialny urywek z Marqueza, taka moja spodobajka :)

"Był to pierwszy mężczyzna, którego Fermina Daza usłyszała siusiającego. Usłyszała go w noc poślubną, gdy leżała powalona mdłościami w kajucie statku wiozącego ich do Francji i odgłos tego tryskającego z końskim wigorem źródła wydał jej się tak potężny i obdarzony taką mocą, że zdjęła ją jeszcze większa trwoga przed przeczuwaną przez nią rzezią. Wspomnienie to, w miarę jak lata osłabiały siłę strumienia, często odżywało w jej pamięci, bo nigdy nie mogła pogodzić się z tym, że za każdym razem zostawiał obsikany brzeg muszli."

Przed wysyłką :)

Wszystko popakowane i podpisane. Ekscytacja objęła pozostałych członków rodziny. Kołek podarował swoją poduszkę na ten cel, ale ponieważ poduszka taka zwykła była, więc ją trochę przyozdobiłam. Ja oddałam swoje góralskie korale i zrobiłam dwie opaski na drutach a Kołek dorzucił jeszcze gazetki i karty piłkarskie. Resztę prezentów kupiłam. Wczoraj zrobiliśmy, jak co roku, kartki świąteczne, brudząc się brokatem i klejem :) Houdini pilnie ćwiczy prawe oczka na drutach albowiem w przyszłym roku chciałby obdarować kogoś szalem własnej produkcji :)) Puchaty zaś obiecał ciasteczka za rok :)))

Teraz zostaje zapakować wszystko w duże pudło i zanieść na pocztę :)

Listopad z ciepłym serduszkiem.

Listopad od lat mnie ekscytuje. Bez względu na aurę jest to jeden z najbardziej radosnych miesięcy w roku. Szykuję prezenty :-) Dla najbliższych, dla znanych-nieznanych (w pewnym miejscu zaistniała bowiem tradycja wysyłania sobie nawzajem mikołajkowych upominków) i w końcu tego roku dla kogoś komu prezenty mogą sprawić najwięcej radości.

Zamustrowałam się na szalony statek, na którym każdy z marynarzy tylko o tym marzy by kogoś czymś obdarzyć :) Projekt Robótki nęcił mnie już w zeszłym roku, ale jakoś się zagapiłam... Nożyce naostrzone, kleje zakupione, szydełka odkurzone - zrobię coś dla kilku Dam z Niegowa a może i któregoś Kawalera uda mi się czymś obdarzyć?

Masz tyle ile dajesz, to takie proste, piękne i potrzebne :)

Baner na lewym pasku odsyła zainteresowanych po niezbędne szczegóły. Może i Wy się przyłączycie, ot tak z potrzeby serca?

Każdy ma jakiegoś bzika, każdy jakieś hobby ma.

Ostatnim etapem naszej podróży wakacyjnej była stolica. O bzikach będzie potem jako, że mają one związek ścisły z każdą podróżą.

Po toruńskim Młynie Wiedzy chłopcy byli okrutnie rozczarowani Centrum Kopernika. Właściwie mieli powód do takiego odczucia. Wakacje przepełniają Centrum do granic możliwości. Byłam już dwukrotnie w tym miejscu z wycieczkami szkolnymi i przyznam, że w czasie roku szkolnego są o wiele lepsze warunki ku poszerzaniu wiedzy. Poza tłokiem, kiedy bardzo wiele urządzeń było zajęte przez naprawdę bardzo małe dzieci, nieumiejące z nich korzystać a nie chcące opuszczać miejsc, wiele sprzętów było nieczynne i popsute. Dobrze, ze podobał im się seans w planetarium, bo z centrum uciekliśmy po niespełna 1,5 godz.

Trójka z naszych z radością zakupiła sobie za to bilety na mecz piłkarski Real Madrid v Fiorentina. Pozostała dwójka poszła sobie do Sowy na słodkości a potem do kina.

Chciałam przyjechać do Warszawy 1 sierpnia by naocznie zobaczyć tłum zatrzymany w ruchu, by uczestniczyć chociaż częściowo w 70tej rocznicy. Nie udało się ale mimo wszystko stolica była nadal pełna miejsc i instalacji związanej z pamięcią o tamtym czasie. I o dziwo wywołały wielkie zainteresowanie u synów.

 Chodziliśmy sobie bez szczególnego planu pokazując dzieciom ważniejsze miejsca na starówce.

 A na koniec poszliśmy na pokaz fontann. To co myśleliśmy, że spodoba się naszym dzieciom niekoniecznie pokryło się z ich gustami.

Zaparkowaliśmy tamtego dnia pod tymi uroczymi pegazami i wracając wieczorem spotkała nas niespodzianka. Wszystkie wejścia do podziemnego parkingu zostały na noc zamknięte. Latając od jednego do drugiego w końcu dorwaliśmy jakiegoś zbłąkanego pózną porą lokalsa, który objaśnił nam, że wejście znajduje się prawdopodobnie pod budynkiem sądu. Prawdopodobnie, bo on nigdy tu nie parkował. Pod sądem, wiadomo jak w banku, najbezpieczniej ale nie uśmiechał o się nam drałować na Pragę bez auta, zapytaliśmy więc stojących wewnątrz zbrojnych panów. Pozwolili nam zabrać nasze auto :)))

Podczas dwóch dni w stolicy spędziliśmy noc w Hostelu Siennicka. Warunki dobre tylko dojazd trochę jakby pokręcony ale dobrze oznaczony. Pan Gryzoń spał przytulony do ściany albowiem była to jego pierwsza noc na piętrowym łóżku :D

Zawsze miałam mnóstwo zainteresowań. Paradoksalnie interesują mnie wybrane zagadnienia z różnych dziedzin lecz niekoniecznie całokształt. To bardzo utrudniło mi podjęcie decyzji dotyczących wyboru szkół lecz dzięki temu nigdy się nie nudziłam i rozwinęłam różne zdolności. Oczywiście odbywało się to głównie poza szkołą.

Dwa bziki odziedziczyłam po ojcu. Tata zaraził mnie fotografią i kartografią. Infekcja się przyjęła i rozwija do dzisiaj :) Nie wyobrażam sobie podróży bez skrawka papieru z magicznymi znaczkami. Z podróży przywożę mapy z własnymi dopiskami.

Analogowa mapa stolicy uratowała nam wszystkim tyłki kiedy to okazało się, że Hołowczyc nie wytrzymał i zawiesił się a telefoniczny okazał się być tak wolny, że kręcilibyśmy się w kółko wtedy gdy akurat trzeba było być na czas pod planetarium. Na zdjęciu ręcznie poprawiony kierunek jazdy dla przyślepego nawigatora czyli mnie :D

A biedny Hołek nasłuchał się wtedy bulwersacji Pana Gryzonia, oj nasłuchał. Po pierwszej wpadce pod Nowym Targiem na trasie Malbork - Warszawa nie zrehabilitował się w stolicy i za karę poszedł w odstawkę. Mąż kupił nowa nawigacje, a ja z wyprawy przywiozłam nowe mapy :)

Navigare necesse est, vivere non est necesse? Ale jak tu nie żyć podróżując ;-)

Miłego tygodnia.

Praca w domu.

Kto tego nie doświadczył pewnie myśli sobie o samych pozytywach takiego zajęcia. I częściowo ma rację, bo pozytywy są i to niezaprzeczalne. Szczególnie jak się jest mamą, która np karmi długo piersią. Nie dość, że ma się oko na potomka, to można tę pracę tak ustawić by wpasować ją w rytm życia malucha. Fajnym punktem takiego zajęcia jest to, że zawsze można nacisnąć jakiś guzik całkiem mimochodem; a to zmywarki, pralki czy suszarki i w międzyczasie "samo się zrobi". Można też tak wykombinować by szykować obiad na ustaloną godzinę gdy wszystkie dzieci wracają z placówek.  W przerwie od pracy można sobie wypić spokojnie kawkę, polatać po necie, coś wrzucić na ruszt, przelecieć się do sklepu, pójść do lekarza czy wykonać pierdylion innych zajęć, które akurat wydadzą się nam odpowiednie. A można też wziąć książkę i się zaczytać :) To wszystko można robić gdy się samemu ustala porę pracy.

Gorzej jest gdy to praca ustala sobie godziny. Szczególnie trudności  nawarstwiają się jeżeli praca przychodzi w tym samym czasie co domownicy do domu. Nagle okazuje się, że jest się wszystkim niezbędnie potrzebnym...

Minusy pracowania w domu są jak dla mnie oczywiste. Po pierwsze jest się odciętym od społeczeństwa. Po drugie siedząc w domu zauważa się mnóstwo spraw do załatwienia (a to kurz na podłodze, a to zalegającą makulaturę itd). Po trzecie człowiek się nieustannie dołuje patrząc na to czego nie zdołał zrobić a co nie da się zamknąć drzwiami i zupełnie odciąć z myślenia. Po czwarte jeśli się samemu nie stara się o rozwój warsztatu pracy, to nie ma nikogo, kto by do tego zmusił, więc możesz się cofać.

Praca w domu wymaga świetnej organizacji. Nawet największego lenia (czyt; mnie) jest w stanie zmobilizować do takich obrotów by można było mieć jeszcze czas dla siebie. Gotuj w 15, 30 min bynajmniej nie jest wynalazkiem Jamiego Olivera. Potrafi tak każda lepiej zorganizowana kobieta przyparta do muru albo poczuciem obowiązku albo nieodpartą chęcią wydarcia chwili dla siebie. Potrzeba jest matką wynalazków. Praca w domu wymaga samodyscypliny. Nie można dać się zwodzić w nieskończoność słodkiemu nieróbstwu, bo albo zawali się projekt albo nie będzie obiadu i rodzina cie pożre żywcem albo ewentualnie rozszarpie na sztuki.

Przyznam się, że najbardziej w pracy w domu przeszkadza mi brak odpowiedniego, dźwiękoszczelnego i zamykanego jak sejf pokoju... Do szału doprowadzają mnie defilady domowników podczas moich zajęć.

I wtedy najczęściej pojawia się myśl; a pierdzielnę tym wszystkim w cholerę i pójdę przez 8 godzin zbierać śmieci i psie gówna do parku!" Bo wtedy; nie będą mnie denerwować własne dziatki, kurze zbierające się w kątach, makulatura do wywiezienia, niewysuszone pranie, brak zapasu żarcia, nieodrobione zadania itd. To wszystko zostanie za zamkniętymi drzwiami i będzie musiało poczekać cierpliwie aż wrócę.

Tylko, że wtedy,

pamiętam dokładnie,

nie wie się w co najpierw ręce włożyć....


Tak czy siak nie ma w  tym złotego środka, bo albo odcinasz się od spraw domowych albo od zawodowych. Najgorzej jest chyba kiedy wszystko zaczyna się ze sobą mieszać i bierzesz np dom do roboty albo robotę do domu. Wychodzi na to, że za brak złotego środka odpowiadają emeryci ;-D

Mówi się, że to człowiek jest kowalem własnego losu. Hmmm, moim prywatnym zdaniem człowiek cywilizowany jest ekspertem od wykuwania sobie kajdanków.


Gwoli zrozumienia; ten wpis jest optymistyczny mimo wszystko :) I chyba zgodzicie się ze mną, że tak czy siak piątki mają swój niezaprzeczalny urok :)))

Święta.

Wszelakie świętowanie zaczyna przedstawiać się w naszej rodzinie w schematyczny sposób. Najpierw pojawia się lodówka zapchana do niemożliwości, potem następuje wzmożona konsumpcja wszystkiego co nadaje się do spożycia (także wysupływanie zachomikowanych porcji płatków śniadaniowych, orzechów, ciastek na czarną godzinę, ewentualnie wyżeranie cukru wprost z cukierniczki) a na końcu świętowania do pustej lodówki ze smętnie wiszącymi drzwiami prawie na jednym zawiasie ustawia się pielgrzymka.

-Co? Znowu nic nie ma do jedzenia?!
- Dlaczego nie kupiłaś więcej sera żółtego?
- Ja cię!, zostało tylko pół słoika pesto i przeterminowane anchois!
- Mleka nie ma?! Z czym będziemy pić kawę z matką?

No z matką kawę pijemy codziennie, a w poniedziałki z pożyczanym mlekiem :D W poniedziałki lub po świętach nie ma w domu nic. Sporadycznie zostaje cukier i mąka oraz zabłąkana puszka cieciorki.

Nie będę się wgłębiać w szczegóły mojej małej lodówki (a jak się ją kupowało, to była taka olbrzymia, że po co wam we dwójkę taka lodówka!). Może tam jeszcze pałętać się w niej jakiś nadwątlony zębem czasu ząbek czosnku. Może ze słoika udałoby się wyskrobać ze dwie łyżeczki dżemu. Może nawet w maselniczce ostało się jakieś 5 gram masła. Ale poza tym nic, pustka.

Gwoli usprawiedliwienia dodam, że dnia wczorajszego upiekłam 4 pizze na kwadratowych blachach - takich jakie zapodają w zestawie a, że mam piekarnik w kuchence niezabudowanej to są one spore. I te 4 zostały wchłonięte do godziny 19.00 po czym nastąpiło sakramentalne "jestem głodny" i na szczęście można było ten głód czymś zamówionym zapchać. 2 pudełka skrzydełek na 3 osoby poszły w 15 min.

Oświeciło nas. Wyremontowaną część piwnicy postanowiliśmy zapełnić zapasami w puszkach, produktami sypkimi o długiej dacie przydatności do spożycia oraz czym popadnie. Poza tym piwniczne półeczki ulegają regularnemu przetrzebieniu z ogórków, buraków, kompotu i dżemu. Aż mi się płakać chce jak pomyślę, że wszystko zeżreją do przednówka ;-)

Moje dzieci nigdy nie były niejadkami. Teraz już widzę, że niestety ;-)

- Co na obiad?
- Zupa. Ziemniaczana albo jarzynowa.
- To ja nie jem. Na razie nie jestem aż tak głodny.

No ba, na zupę to u nas zawsze są jakoś mniej głodni. Może więc zupkę codziennie ;P

Halny.

Porywisty wiatr fenowy wiejący z południa na północ wypiętrza zza Tatr kłęby mokrych, ciężkich od deszczu gęstych chmur. Góry nagle sinieją pod ich osłoną, stają się surowe, niedostępne i groźne. Zza górskich turni wydobywają się powoli coraz obfitsze kłęby pary, jakby Tatry stały się nagle brzegiem ogromnej kaldery. W spowolniałym tempie początkowo wypływa oślepiająco biała masa, która zatrzymuje się nad brzegiem grani by popychana coraz gwałtowniejszymi porywami wiatru zacząć spływać w dół. Nad Podhalem jeszcze błękitnieje niebo rozświetlone promieniami słońca ale ci, którzy tu mieszkają potrafią bezbłędnie wyczuć najlżejsze tchnienie ciepłego halnego. Najdalej za trzy dni zmieni się pogoda, chociaż dzisiaj Tatry są jak na wyciągniecie ręki z koroną chmur nad sobą, to jutro już znikną pod pierzastymi, gęstymi obłokami. Kocioł atmosferyczny, w którym wahania ciśnienia i temperatur wytwarzają silę równą huraganom produkuje coraz więcej skondensowanej wilgoci, wyrzygując kolejne jej porcje na stoki. Pierwszego dnia zamykana jest kolejka na Kasprowy wierch, na drogi walą się pnie wieloletnich smreków i jedli, ciepła ale mocna dłoń lekkim pociągnięciem zrywa dachówkę a blachę zwija w rulon i odrzuca hen, daleko. Gaździny przestają palić w piecach, bo podmuchy to wyciągają żar z komina, to wtłaczają weń dym cofający się aż do paleniska. Drugi dzień halnego potrafi być równie wietrzny jak ten pierwszy choć poprzeplatany okresami względnej ciszy. Za to zrywy wiatru są dłuższe, mijają Zakopane, okoliczne wsie i docierają do Nowego Targu. Smagany nimi człowiek unosi wzrok na południe gdzie nie ma już Tatr tylko zwisają spiętrzone, lśniące zimną bielą w promieniach słońca Himalaje. W Zakopanem jest już ponuro, te same wyglądające na puszyste i zwiewne z dali chmury są tam nisko wiszącymi granatowo szarymi zwałami, które zdają się szorować ciężkimi od deszczu czy śniegu brzusiskami tuż nad góralskimi głowami. Lada chwila zaczepi się która o szczyt jakiejś chałupy i rozpruje wypuszczając siekące w podmuchach opady. Za trzy dni chmury pokryją całe Podhale, za trzy dni, to co nagle się zerwało zaczyna wygasać wyszarpując poziome strugi deszczu z nadprutych obłoków. Albo śniegu. I będzie padać, siec, mżyć i siąpić czy kurzyć by rozgrzane tarciem zwały powietrza ostudziły się, uciszyły. Czasami trwa to z całą gwałtownością jeden dzień, szczególnie latem, tak latem halny tez wieje. Czasami ciągnie się szaruga całymi dniami przynosząc na koniec dramatyczne ochłodzenie w skoku o ponad dwadzieścia stopni. Po takim halnym może nawet w czerwcu spaść śnieg czego doświadczyła w dzieciństwie moja mama.

Kocham halny, to jedyny "wiater", którego tchnienie nie irytuje mnie ni nie złości. Uwielbiam kiedy latem wpycha do oczu drobinki rozżarzonego pyłu uniesionego z ziemi. Kiedy poczuję jego najlżejszy powiew wystawiam ku niemu twarz, mam wrażenie, że jest tak naładowany energią, że elektrony krążące w powietrzu dookoła atomów odrywają się ze swoich orbit i rozładowują się na mojej skórze. Kocia sierść staje się wtenczas puszysta, faktycznie naelektryzowana i sypiąca iskry o zmierzchu.

Halny niejedno ma imię. Dla Czechów to berkvint lub polak, dla mieszkańców Alp to Föhn, w Górach Skalistych to chinook, a w Karolinie Północnej to diablo winds. W Chorwacji wystepuje jego zimna odmiana, wiatr bora, która wiejąc w lecie rozkołysuje fale na spokojnym Adriatyku ku uciesze naszych dzieci.

Halny jest jednak szkodnikiem. Nie tylko grozi ludzkim budowlom ale i samym ludziom. Nie z palca wyssana jest ta pieśń:

Mój Tata odszedł w jego pierwszych podmuchach. Nie był góralem ale przywędrował na Podhale z miłości do gór. Chowaliśmy go do skostniałej z zimna ziemi wśród rozszalałej zadymki śnieżnej, która nawet tym co płakać nie chcieli wyciskała łzy z oczu.

Lubicie reklamy?

Przyznam, że bardzo rzadko zdarza mi się obejrzeć reklamy telewizyjne w całości. Zazwyczaj nagrywam interesujące mnie programy czy filmy i oglądając pomijam reklamy. Czasami jednak zdarzy się coś usłyszeć i mieć z tym problem. Językowy problem. Purystą nie jestem, to już wiecie, ale...

Reklama olx dawniej tablica.pl. Gada, gada, mówi, mówi, ze jeśli czegoś masz w nadmiarze "wystaw ICH na olx"

W tym kontekście wystawiam studentów za drzwi :D

Kolejna nieuważnie puszczona reklama. Może nie wszędzie w Polsce chodzi się na pole ale...

w reklamie Vanisha brudne rzeczy z dzieci zostały idealnie uprane po to, żeby dzieci mogły znowu "wyjść na dworzu".

Kiedy Obiezyświatka napisała post o zaśmiecaniu słowa pisanego błędami wszelkiego rodzaju, to oczy mi się ze zdumienia rozszerzały, że jest ich aż tyle w rożnego rodzaju gazetach. Przyznam, ze mam dużą dawkę wyrozumiałości dla ludzi piszących blogi ( w tym dla siebie ;-)) ponieważ piszą je głównie zwykli ludzie. Poraża mnie błąd popełniony przez dziennikarza, prezentera telewizyjnego a wręcz przeraża ten z reklamy. Jak będziemy wysławiać się jako społeczeństwo za te 10-15 lat kiedy już teraz następuje taka degrengolada?

A propos prowadzącej Wiadomości pięć dni temu dowiedzieliśmy się od niej, że koło Nowego Targu są Jabłonki :D Na szczęście reporter będący na miejscu napadu wiedział, że jest w Jabłonce, a prowadzącej wydanie ktoś żle przygotował materiał... http://wiadomosci.tvp.pl/17463825/oblawa

Niechlujstwo zawodowe dotyka nie tylko dziennikarzy. Wystarczy przejrzeć niektóre tłumaczone pozycje w księgarni, lub polskie  książki. Piszących poprawna polszczyzną, interesująco i z zacięciem coraz mniej... 

Dlatego coraz częściej sięgam do klasyki. Obecnie


chociaż nie w takiej ciekawej okładce.


Pozdrawiam wytrwałych Czytelników, którzy nie zrażeni moimi uchybieniami względem polszczyzny nadal tutaj zaglądają :)

PS
Wczoraj zostałam poprawiona przez sprzedawczynię w piekarni:
- Poproszę bułkę paryską - pani podaje mi kajzerkę- Nie tę, tę długą.
- Bagietkę!, a to nie zrozumiałam, bo my tu po polsku ją nazywamy. - Tłumaczyła się pani.
- Ale baguette to właśnie po francusku jest, a po polsku paryska...
- Nie, po polsku to bagietka.

Wyszłam uśmiechnięta od ucha od ucha i należnie pouczona nie spierałam się więcej.

Pięć razy dziennie.

Muezin już nie wychodzi na wieżę minaretu by odśpiewać gardłowym głosem pełnym miłosnych westchnień pieśni Allahowi. Allahu akbar - pozwala używać zdobyczy technologicznych, a jednak chyba nie tak bardzo akbar skoro nie widzi tego co się dzieje pod dachem ;-) Nie żebym była przeciwniczką jakiejkolwiek religii czy wyznaniu ale przyznam, że zawsze miałam wrażenie, że taki bóg jest jakoś mało boski.

 Sezon suszenia papryki.

Turcja jest laicka o co postarał się Ataturk i jest na pewno wielkim jego dziełem jeśli chodzi o korzystne zmiany w kraju muzułmańskim. Religijność nadal istnieje lecz nie wpływa bezpośrednio na życie turystów. To ja nieruchomiałam na dźwięk płynący ze smukłej wieży a nie turecki kelner nalewający mi ginu z tonikiem. Nawoływanie przywodziło mi do świadomości myśl o Bogu. Może dobrze by było gdyby i u nas dzwony częściej biły niż na Anioł Pański i apel jasnogórski w dzień powszedni? Mnie się podobało skłonić myśli w tę stronę 5 x dziennie i  zupełnie nie przeszkadzało mi, że sprawiło to wołanie do Allaha.

 Zadziwiająco popularny sposób dezynfekcji umywalek za pomocą naftaliny.

 Wnętrze tumulusa.

Samotny.

 Wycinka.

Tu koczował z rodziną i przyjaciółmi pan od "sok-skóra-natura"- jurta w czystej postaci pożyczona od sąsiednich ludów.

Barmani byli często namawiani i nakłaniani przez turystów z Lechistanu do wychylenia wspólnego "na zdrowie". Zazwyczaj odmawiali, pewnie z uwagi na obecność szefów i kamer hotelowych. Jednak Polak nie byłby Polakiem gdyby nie dopiął swego w kwestii, że tak powiem, narodowej. Chudzi i niscy Turkowie umykali więc z oczu kamer w jakieś zakamarki i koniecznie zadaszone miejsca by wychylić na pohybel szefostwu ;-)

Plątając się po hotelowych zakamarkach udało mi się odkryć zbrodnię. Na moment poczułam się niczym wytrawny detektyw i chociaż zabrakło mi odpowiedniego sprzętu, to udało mi się rozwikłać zagadkę czyje zwłoki zalegają na obrzeżach resortu w tych workach.

 Po zwłoki podjeżdżał mały samochodzik po południu i ładował wszystko na pakę by odwieźć do pralni. Zwłoki okazały się być brudną pościelą i ręcznikami hotelowymi.

Niezłomna natura.

 Zamek.

Rekonesans objął także wzgórze z pewnym zamkiem, który na moje oko był jakąś rezydencją sprzed lat popadłą w ruinę ale śmiało mogącą "robić za" zamek. Eksploracja dotyczyła także fauny, która w tamtych okolicach śmiało sobie poczyna i wytwarza formy o wiele bardziej wybujałe niż w naszym, zapyziałym klimacie.

 Dekle i kratki ściekowe w Bodrum.

 Próbka "dzikiego języka"

 Dla mnie tak wygląda prawdziwa Turcja.

Indagowałam kogo się dało; od kucharzy, sklepikarzy po kapitana stateczku "blue cruise". Wszyscy oni mówili ludzkimi językami świata, więc komunikacja była jak najbardziej zasobna w informacje. Kucharz był zadowolony, że robię mu zdjęcie i nawet zachęcił mnie do zrobienia sobie zdjęcia z nim. I w ogóle nie był Turkiem tylko Ukraińcem.

Sklepikarz nie próbował ukryć, ani nikogo oszukać handlując towarem "fake" ale za to podsuwał towary rzetelne, jak np jedwabny szal, oferując słuszną zniżkę z polskim załącznikiem "dobra, dobra zupa z bobra". Za to kapitan zwierzył się mi całkiem otwarcie, że od listopada do marca wypływa raz w miesiącu łowić rybę a pozostały czas spędza z kolegami pijąc wódkę. Żałuję, żem mu fotki nie zrobiła, bo kapitan ów, moi kochani, wyglądał jak typowy pirat z "Czarnej Perły"!

 Dwuosobowy bilet wstępu na AGORĘ - Kos.

Ponieważ wożono mnie wszędzie jak udzielną księżną, nie miałam szans na własne oczy zobaczyć pustych  dzbanów na balkonach panien na wydanie, wesela z ogromną ilością ludzi (nawet ubodzy pilnują, by gości nie było mniej niż kilka setek) czy skrwawionego prześcieradła.  Nie byłam w meczecie, na prawdziwym suku ani nie plątałam się zbytnio po opłotkach. W czasie drogi do Pamukkale stwierdziłam tylko, że prawdą jest nadużywanie klaksonu przez kierowców, wymuszanie pierwszeństwa prze pojazdy większe gabarytowo. Prawdą jest dobry stan tureckich dróg, którymi Turcy nagminnie się poruszają albowiem kolej żelazna, to nie wynalazek dla nich. Chciałabym kiedyś wsiąść do liniowego autobusu, żeby na własnej skórze przekonać się, że kobiety podróżujące samotnie sadzane są z innymi samotnymi kobietami a mężczyźni z panami, osobne zaś rewiry zajmują rodziny. Chciałabym tak popodróżować sobie kilkaset kilometrów, by zdążyć zjeść regionalne smakołyki podawane na pokładzie tychże autokarów. Potem przesiadłabym się do małych "dolmuszy" ,których  kierowca jeździ bardzo ekonomicznie ładując tylu pasażerów ilu się zmieści na siedząco i stojąco, i które zatrzymują się na każde żądanie we wskazanym miejscu. Potem włóczyłabym się z chudymi krowami po kamienistych pastwiskach potykając się o owcze bobki i włażąc w krowie placki lub leżące wszędzie śmieci. Zjadłabym co by mi tam się na oko rzuciło, popiła esencjonalną i słodką herbatą albo ajranem, którego też nie było mi dane popróbować chociaż w niedalekiej odległości od resortu stała sobie knajpa o wdzięcznej nazwie "Cipa" :) No cóż, do następnego razu, jeśli taki będzie!

Na Kosie snuliśmy się za to bezpańsko i bardzo się nam to podobało, bo właśnie tak zazwyczaj zwiedzamy - na czuja. Instynkt nas zawiódł w zaułki handlowe, pod cerkiew i na dobre piwo ;D

 Plaża miejska.

 Olbrzymie drzewo przy porcie.

Nie tylko mnie zainteresował Gargamel :-)

Lantana, podobno pospolita :)

Trzymajcie się cieplutko :)))