Patrzy na mnie zawsze z wielkim niedowierzaniem w oczach kiedy wyciągałam odkurzacz z szafy. No i po cholerę ci to ryczące bydlę skoro w domu w końcu pojawiło się trochę paproszków i piasku, w którym można się wreszcie wytarzać, myśli z dezaprobatą a potem ostentacyjnie wyskakuje na najwyższy mebel w domu by z pogardą obserwować moje ruchy. Taktycznie odczekuje jeszcze pięć minut cennej obrazy, którą odczuwa za moje nieposłuszeństwo i niezrozumienie tematu tak esencjonalnego jakim jest tarzanie się w pyle. Robi na mnie wielkie oczy kiedy wykonuję ćwiczenia fizyczne. I znowu ta drwiąca pogarda w jej spojrzeniu! Jak to się musisz kobieto namęczyć, żeby nogę za głowę wyłożyć a i tak tyłka nie jesteś w stanie sobie wylizać, co za żenada! I ty to nazywasz kocim grzbietem?! Weż przestań, bo to już zakrawa na obrazę mojej osoby. No a zwykłe pranie? Po co to upychać w tym pudle, zalewać wodą i jakimś chemicznym świństwem skoro wystarczyłoby porządnie wylizać? A największy problem jest ze spaniem. Kto to widział tyle spać w nocy?! Noc nie jest od tego. W nocy należy czaić się i czatować, bo coś zawsze może skądś wyjść. O, jak na przykład mysz spod zlewu. Ale ta śpi, a jak czatuje to tak jakoś dziwnie przed święcącym na niebiesko ekranem tego elektronicznego pudełka. Zupełnie nie wie jak sobie zorganizować życie. No nie wiem, fakt. Wg kociej logiki jestem stworzeniem niezbornym i niezaradnym życiowo, bo kto to widział złapane myszy wyrzucać do kosza na śmieci!? W nocy należy też jeść, bo czatowanie wyczerpuje. Należy jeść ale nie jakieś wywietrzałe leżeniem od wieczora chrupki tylko takie świeżo nasypane. Sama je świeżo ugotowane a mnie chce oszukać, wstawaj i syp świeżą karmę, jest dopiero druga nad ranem jeszcze się zdążysz wyspać! A kiedy nie chce mi się wstawać, kiedy próbuję ją oszukać i udaję "zdechł pies", to zaczyna mi skrobać pazurami po ramie łóżka, potem wskakuje nań jakby miała ważyć co najmniej 5 ton i zakrada się ku wezgłowiu wydając z siebie pomieszane pomruki. Dla niepoznaki przymilne mruczenie przez które przebija się ponaglające miauczenie w irytującej tonacji. Jeśli nadal jestem nieżywa decyduje się na przejście do bardziej jednoznacznego działania i packa mnie łapą po twarzy przywołując do świata żywych i nie śpiących. Wstaję, wlekę się do miski, dosypuję karmy i zamykam za nią drzwi - niech siedzi futrzasta cholera w tej łazience aż do rana! Ale gdzie tam jakie rano! Jeno promyk szarości ujrzy na oknie dachowym rozpoczyna robotę budzika i chociaż nie wydaje tak głośnych tonacji to jej żałosny jęk przebija opony najtwardszego ze snu jaki jestem w stanie wygenerować. Wstaję, biorę futrzastego dziada pod pachę, przy czym nie zawsze mi się to udaje..., i wyrzucam za okno, żeby jakoś dodrzemać do właściwej pory wstawania.
Odrosły ci babo dzieci, to zachciało ci się mieć kota!
I żeby to chociaż jeszcze przyszło jak normalny kot na kolanach poleżeć, pomruczeć, poprzymilać się, to nie! Dzikie takie oczy wyłupia jak się ją gdzieś znienacka chwyci i próbuje potulić.
Psa se kupię! Odgraża się ślubny. Przynajmniej bedzie przychodził jak go zawołam, a nie tak jak ta wywłoka!
Ale jaka rozpacz była kiedy nam wywłoka na dwa tygodnie z domu poszła!
Na szczęście usłyszawszy nasze głosy po powrocie z wakacji wróciła i łaziła za mną jak najwierniejszy pies przez... półtora dnia, bo potem miała ważniejsze sprawy na głowie ;-)
Koty nie zdradzają ludzi. Po prostu trzymają nas na dystans pokazując od czasu do czasu dobitnie gdzie jest nasze miejsce i za to je kocham :)
