Śpioszki.

Wszystkim dzieciom wszystkiego najlepszego z okazji Dnia Dziecka!

Kiedy można powiedzieć, że ma się za sobą połowę życia, wcale niekoniecznie musi czuć się człowiek w pełni  dorosłym. Może wynikać to z wielu powodów jakimi są traumy z dzieciństwa czy zupełne ich przeciwieństwa. U mnie przeważają te przeciwieństwa co jednoznacznie wskazuje, że uważam swoje dzieciństwo za coś wyjątkowego, wspaniałego, za coś czego nie chcę kończyć. Więc nie odcięłam definitywnie tej pępowiny, którą są wspomnienia i czar tamtych lat wciąż trwa odnajdywany a to w zapachach czy smakach, a to w starych fotografiach lub miejscach, w których wówczas bywałam. Mam wielkie szczęście, że wiele z tych miejsc, chociaż zmienionych, jest nadal dostępnych. Ot wystarczy po prostu ruszyć się z własnego ogródka.

Moje dzieci zapewne będą miały swoje własne zaklęte rewiry dzieciństwa  a ja mam tylko nadzieję, że będą równie sielskie, dobre i ciepłe jak moje własne.

Żeby im było miło i jeszcze milej to Dzień Dziecka zaczęli świętować już w sobotę. Zwolniłam ich z cotygodniowych obowiązków domowych (tak, tak chłopcy sprzątają w soboty) a w niedzielę pojechaliśmy na obiad rowerami do knajpki przy lotnisku. Oczywiście było tez spełnianie całkiem materialnych życzeń w wersji prezentów zakupowych "wybierz sobie co chcesz - ja płacę" :)

Lata mijają, nawet moje dzieci starzeją się wbrew mojemu smarkatemu samopoczuciu. Szesnaście lat temu gościliśmy na działce u mojej Chrzestnej Matki. Najstarszy syn był świeżo powitym niemowlakiem (nie wiedzieć czemu wydaje mi się, że to było w innym życiu ;P)

- A możne chciałabyś śpioszki? Zapytała nagle Chrzestna gdy rozmowa toczyła się na temat kompostowania, uszczykiwania czubków wzrostu, przycinania, gracowania itd.

- Nie, dziękuję ciociu, mam mnóstwo śpioszków a Puchaty tak szybko rośnie.- Zareagowałam w takim trybie w jakim wówczas krążyły moje impulsy elektryczne w zwojach przepalonych cokolwiek monotonią życia z maluchem w ramionach.

- Ejże!- Ciotka wybuchnęła śmiechem- ale ja nie o takich śpioszkach mówię! I wzieła mnie za łokiec kierując w stronę tych drobnych kwiatuszków, które otwierają się jedynie w czasie słonecznych dni.

Śpioszki od tamtej pory mnożą się na  mojej grządce :)