Wielkanocna pielgrzymka.

Podróżowaliśmy tradycyjnie w gronie dwunastu. Zaczęliśmy przed świtem w Wielki Piątek od drogi ale nie krzyżowej lecz tej prowadzącej na południowy - zachód. Czeska kraina przywitała nas mżawką i chłodnym powietrzem lecz jakże nam się ciepło robiło na duszy wiedząc, że zostawiliśmy na Podhalu świeże opady śniegu.

Droga jak już powiedziałam nie była krzyżowa, najwyraźniej potomstwo wyrosło już z wieku "mamo, bo on się patrzy przez moje okno!" co nastrajało dobrym humorem siedzącego za kółkiem Pana Gryzonia.

Praga przywitała nas tradycyjnym korkiem w okolicach centrum ale mając w pamięci niedawno minięty korek na wylocie, który pewnie ciągnął się przez ponad 10 km, cieszyliśmy się, że już jesteśmy prawie u celu.

Jedenastu z nas wydało okrzyk grozy na widok okolicy, która była najbliższym otoczeniem hostelu. Jedenastu czyli wszyscy prócz mnie. Sama wybierałam to malownicze otoczenie :) A tak serio to hostel Kolbenka przy ulicy Kolbenovej ma trzy ważne plusy, które przeważyły o wyborze miejsca. Po pierwsze jest o kilka kroków od stacji metra, po drugie ma miejsca parkingowe a po trzecie jest na zadoopiu czyli panuje tutaj błogi spokój przerywany tylko szumem przelatującego w tunelu metra.

Pierwszy dzień spędziliśmy bardzo skromnie. Po jednym posiłku do syta tego dnia udaliśmy się na nabożeństwo krzyża do katedry Św Wita. Ponieważ byliśmy tam w celach duchowych zdjęć nie robiłam żadnych (zresztą jest zakaz fotografowania podczas nabożeństw). Dwie godziny wystarczyły nam by przekonać się, że średniowieczne budowle to miejsca niezbyt przytulne i ciepłe, ale akurat na taki rodzaj nabożeństwa, który odbywał się w blasku świec i kilku bocznych lamp, są bardzo odpowiednie. Nastrój panujący w tej surowej gotyckiej świątyni bardzo pasował do odsłuchania opisu sądu nad Chrystusem tradycyjnie czytanego na role przez duchownych i z udziałem chóru jako tłumu żydowskiego domagającego się wydania Barabasza. Nabożeństwo prowadziła największa szycha duchowieństwa czeskiego arcybiskup praski i prymas Czech Dominik Duka. Na zakończenie nielicznym wiernym (niestety katedrę pobudowali sobie Czeski zbyt dużą ;-) zostały rozdane pamiątkowe obrazki z błogosławieństwem arcybiskupa.

Szczerze mówiąc obawiałam się, że nabożeństwo będzie powodem do śmiechu - język czeski od zawsze zdawał mi się ogromnie zabawnym. Na szczęście ucho i mózg szybko przestawiły się na dwujęzyczność i nawet nie przyszło nikomu z nas do głowy śmiać się.

Drugiego dnia wyjrzało słońce, więc po śniadaniu pojechaliśmy metrem do centrum. Tam po porannej kawce poszliśmy do  kościoła Św Idziego poświęcić pokarmy. Tak, to jedyny praski kościół, w którym można uczestniczyć w mszy św po polsku ponieważ jest w nim polska parafia pw św Jana Pawła II. Księdzem prowadzącym święcenie był ojciec Hieronim Kaczmarek a nas samych uwieczniono na tej fotografii tu

Pokropieni święconą wodą  wyruszyliśmy do najstarszej praskiej piwiarni gdzie nasze potomstwo odstawiało kabaret w sali kabaretowej pozując "ochoczo" do zdjęć.

Po drodze widzieliśmy kilka wisielców ;-)

Spacerując nabrzeżem do Mostu Legii  spotkaliśmy dwa budynki splatane w objęciach i wirujące w tańcu. 

 A na wystawach, jak to w Pradze, króluje "zielona wróżka".

Stanęliśmy na chwilę przed Pomnikiem Ofiar Komunizmu

I odwiedziliśmy też słynną praską figurkę Jezuska przebieraną w szatki koloru stosownego do szat liturgicznych (ten wzorek jako żywo przypomniał nam kurpiowskie motywy)

Następnie wdrapaliśmy się ponownie na Hradczany by z niemałym zaskoczeniem i uciechą dowiedzieć się, że zwiedzanie Złotej Uliczki w czasie Wielkanocy jest darmowe.

Za katedrą odbywał się jarmark wielkanocny gdzie można było pojeść, popić i pośpiewać a mijając olbrzymi budynek  podziwialiśmy mozaikę, którą stanowi podobno milion kwarcowych i szklanych kwadracików w 33 odcieniach pokazujących Sąd Ostateczny.

Po artystyczno  - spożywczych uniesieniach poszliśmy na Kampę gdzie znajduje się "praska Wenecja"

A skoro byliśmy tam to jakżeby nie poklepać po pupci wielkich bobasków Davida Cernego przed Pałacem Lichtensteinów. 

No i zrobił się malowniczy i romantyczny praski wieczór z tłumami na Moście Karola, gwarem na wąskich uliczkach i uszczęśliwionymi różnymi używkami ludźmi.

Niedzielę Wielkanocy rozpoczęliśmy znowu od wizyty w kościele Św Idziego. Niektórzy z nas brali nawet czynny udział w liturgii :))) Skąd ojciec Hieronim wiedział do kogo podejść i poprosić o asystę to wie tylko, ten który Jest - poprowadził go bezbłędnie.

 Z kościoła koniecznie trzeba pójść na niedzielny spacer a po nim wypić świąteczną kawę z czymś słodkim. Pałac Lucerna do usług. Poza niedostępnym dla turystów działającym dżwigiem osobowym paternoster wszystko inne zostało zrealizowane.

Nawet gromadne stanie pod lewitującym posągiem.

Reszta z dwunastu biegała po schodach usiłując znaleźć wejście do kawiarni z imponującym barem :D

Potem spacer przez Rynek na Józefów w poszukiwaniu zaginionego czasu i Golema.

Zadzieranie głowy w kościele św Mikołaja w podziwie dla największego czeskiego żyrandola oraz wspaniałości barokowych zdobień.

A na obiad pojechaliśmy na Żiżkov.  Tu też jest stary żydowski cmentarz a oprócz tego spokój i zero turystów. Prawdziwie leniwe niedzielne popołudnie wśród spacerujących w promieniach słońca rodzin.

A te gdzie wlazły? Na wieżę telewizyjną, którą widać praktycznie z każdego punktu Pragi.

Ten wyjazd nastawiony był na powolne konsumowanie i trawienie świątecznych wrażeń i zdarzeń i takim był. Chwile modlitwy, skupienia, zadumy a potem radość ze Zmartwychwstania pozwoliły nam przeżyć ten wspólny czas w tak wyjątkowym miejscu razem. Trochę brakowało nam polskiej tradycji adoracji Grobu Pańskiego ale za to mieliśmy polski lany poniedziałek (o co postarały się nasze dzieci) i poznaliśmy czeską tradycję okładania dziewcząt w ten dzień witkami ozdobionymi kolorowymi wstążkami :)

(zdjęcie z internetu)

Znaczenie wstążek na rózgach:

Rudá stuha = náklonnost a láska  Modrá stuha = naděje  Žlutá stuha = odmítnutí  Zelená stuha = chlapec je dívce oblíbeny

Wiosna numer 5?

Podobno idzie. Szpaki to wiedzą najlepiej. A te już pieśni swe wiosenne od dwóch dni nadają.

Dzień dłuższy i to znacznie.

Niechęć do siedzenia w zamknięciu czterech ścian rośnie proporcjonalnie do ilości minut jasnych podczas doby.

Szablon zmieniłam, bo co będę tą zimą epatować jak bałwan jaki zza koła podbiegunowego.

Nudzi mnie oczekiwanie na przybycie pracy. Sama praca po ćwierćwieczu też mi się nudzi coraz bardziej.

Nie macie tam jakiegoś nowego zawodu dla mnie? ;-) Jakieś przeciwwskazania? Owszem. Mam zakaz wykonywania pracy biurowej - powoduje u mnie objawy opisane w "Procesie" Kafki :D

Że nie 1 kwietnia? Nie szkodzi. Na wiosenną głupawkę nie ma lekarstwa.

Miłego dnia :)

Rzecz z życia wzięta.

Odwiedził był mnie przyjaciel z ławy szkolnej Teofil, z którym niejedną wódkę wypiliśmy i niejedna impreza połączyła nasze losy. Teofil pozbywszy się owłosienia ze swej jakże kształtnej czaszki chętnie rozpina kurtkę jadąc motocyklem, w celu, jak  mówi, poczucia wiatru we włosach. Bo Teoś jest fanem motocyklowym od lat szkolnych zresztą. Współcześnie mój kompan pracuje w jednym z szeroko dostępnych w niedzielę i święta marketów budowlanych, a owa dostępność nieco krzyżuje mu plany w weekendowych szarżach na dwóch kółkach. Ale to nie jest ważne! Teoś ma podejście do klienta, jedno z najbardziej słusznych i właściwych podejść, bo nawet najbardziej niesfornego i drapieżnego potrafi ujarzmić swoją skromną i grzeczną osobą. To, że nie jest postawnej budowy wzbudza w klientach kraju leżącego nad Wisłą różne, zdecydowanie lewitujące w negatywną stronę, reakcje. I opowiedział mi kumpel, który utrzymuje, że ma  w swoich żyłach  krew inkaską (zdecydowanie li tylko wzrostu jest takowego, bo resztę obcych genów skutecznie wytłukły te niby recesywne blond-słowiańskie) zadziwiająco - śmieszną historię, którą tu dzisiaj przytoczę w osobie pierwszej Teofila.

- Przyjechał do nas kiedyś klient z Kalifornii - zaczął lecz nie rozwinął skrzydeł, bo w oczach obecnych zdziwienie wielkie wywołał. - No blachy miał KLI w aucie, czyli Kalifornia z Limanowej, nie? A my? no my to jesteśmy z Kentucky, bo KNT, że nie wspomnę o Klubie Tępych Toporków spod samiućkich Tater czyli KTT. Przyjechał i wysiadł z tej swojej kalifornijskiej limuzyny z zamiarem nabycia dziesięciu sztuk drzewek ozdobnych skatalogowanych jako tuje, trzynaście dziewięćdziesiąt dziewięć za sztukę. Oczywiście to nie był mój dział, bo w niedzielę rzadko stoję na swoim, a propos swojego, to mamy obecnie na promocji wiertła widiowe za jedynie  dziewięć dziewięćdziesiąt dziewięć. Przepraszam was najmocniej za to zboczenie zawodowe! Wracając do mieszkańca słonecznej Kalifornii, to gościu zaczął się ciskać, że ja mu tych drzewek ze sklepu nie chcę wydać tylko odsyłam do magazynu. "Bo my, u nas, w Niemczech, jesteśmy obsługiwani kompleksowo! Nie do pomyślenia jest, żeby klienta z kwitkami po sklepie i magazynach przeganiać!!!" Facet najwyraźniej nabierał rozpędu do pastwienia się nade mną, więc między jego oddechami, jakże wzburzonymi, wtrąciłem zgrabnie z wielkim ubolewaniem "Och i dlatego pan taki szmat drogi przejechał, bo u was w Niemczech dzisiaj zamknięte! No niestety będzie pan musiał znieść jakoś te niedogodności u nas, bardzo mi przykro". Oczywiście po zaperzonym Kalifornijczyku pozostało tylko wypuszczone z wielkim sykiem powietrze delikatnie owiewające regały, które mijał po drodze do magazynu.

Lata praktyki uczyniły z potomka Inków człowieka walczącego uprzejmością z dziczą otaczającą go w pracy. Na szczęście nie pozbawia to Teofila wiary w ludzi a już bynajmniej nie szkodzi jego uczynności, dobroci i uczciwości co już w przeszłości niejednokrotnie się ujawniało.

O, jakże moja rodzicielka Teosia uwielbiała! Swego czasu uczynny kolega wystrugał był jej zgrabne nogi do stołu wiszącego w naszej kuchni. Ten stół był idealny w tak wąskim pomieszczeniu lecz miał jedną wadę; brak nóg uniemożliwiał postawienie na nim czegokolwiek ciężkiego. Owszem, stały talerze, jadało przy nim nas czterech na raz, lecz kiedy matka chciała wytoczyć swoje ciężkie działo czyli maszynę do szycia marki Łucznik; przypominam, że kiedyś robiło się je z metalu a nie z plastiku; to stół po prostu groził natychmiastowym złożeniem. Teoś ową niewygodę sprzętu w locie ocenił okiem fachowca nieco zmulonego ośmiogodzinnym wdychaniem oparów klejów stosowanych w klejeniu nart marki Polsport (ach któż ich mieć nie pragnął!) i na drugi dzień dostarczył nad wyraz kompatybilne rozwiązanie: dwie ucięte do odpowiedniej wysokości narty, oszlifowane, pociągnięte bezbarwnym lakierem - podobno odrzut z eksportu, bo deski wykazywały minimalną krzywiznę, niedopuszczalną na stokach alpejskich. Owe "nogi" mamusia moja po dzień dzisiejszy hołubi i czule przeciąga ściereczką by usunąć z nich kurz przed każdorazowym szyciem uprawianym na nadal wiszącym stole kuchennym.

Jej entuzjazm co do osoby Teofila był nieukrywany i niejednokrotnie dowiadywałam się od niej, że to Teosia powinnam darzyć karesami a nie Dezyderiusza, który bufońsko potrząsał kluczykami od samochodu, kiedy mnie odwiedzał. Niestety gust matczyny zupełnie nie pokrywał się z moim własnym ani w aspekcie ówczesnych chłopaków ani też w wyborze męża. Ślepy los i jakieś siły wyższe pchały mnie w objęcia Dezyderka, który i tak był mnie porzucił niecnie udając mądrzejszego i dojrzalszego niż był w istocie w owym pamiętnym roku dziewięćdziesiątym.

Tak czy siak moje losy nadal są splecione i z jednym i z drugim, a wmiskował się w to wszystko zgrabnie Pan Gryzoń, którego bufoński zwyczaj potrząsania kluczykami samochodowymi doprowadzał do rozpaczy po raz wtóry moją matkę. No nic na to nie poradzę, że leciałam na podzwanianie kluczykami! Sytuacja na dzień dzisiejszy jest taka, że bardziej zobowiązująca dla mnie okazała się męska wódeczka z Teosiem i Dezyderkiem niż słodkie babskie likiery z przeszłości. Teofil z żoną bywają u nas regularnie i to samo mogę rzec o Dezyderiuszu, a nad to, z tym ostatnim i jego rodziną spędzaliśmy niejednokrotnie wczasy i jak się okazuje nadal będziemy. Woda w Adriatyku ma dzisiaj 13 stopni, więc nie beczę, że za oknem bleee.




Nie wiem co Wy na to, ale wpis powstał w proteście przeciwko używaniu zdań pojedynczych. Dzisiaj bowiem wyczytałam u kogoś rady do jakich powinien stosować się bloger by zapewnić poczytność i popularność swojemu blogowi. Częściowo się do nich zastosowałam, ale tylko częściowo. Kocham zdania złożone miłością wierną chociaż tworzę je zapewne z wieloma stylistycznymi błędami, to i tak uważam, że są soczystsze, pełniejsze i bardziej obrazowe niż "Ala ma kota". Przyznam się szczerze, że prawdopodobnie nie umiałabym inaczej napisać dzisiejszej opowiastki...Wobec tego zgadzam się na niepoczytność i niepopularność swojego bloga, bo piszę go głównie dla własnej przyjemności, a dla Was jako Czytelników  mam wieczny szacun za czytanie mych wypocin :)