Stara rura.

Macie wrażenie, że nie choruję? Ja też. Miałam takie wrażenie do ubiegłego piątku. Więcej niż wrażenie. Pewność miałam. Houdini w czwartek kropnął się do łóżka. Prosto po szkole. Niedobrze, pomyślałam. Czoło jakieś takie rozpalone lekko ale zeznał, że najbardziej to go głowa boli i że chce spać. Dostał tabletkę i zasnął. Ale w piątek coś o mięśniach i kościach przebąknął, więc profilaktycznie postawiłam mu banki. I słusznie. Za to samej sobie nijak postawić nie mogłam, wiec w piątek zignorowałam łupanie w głowie na rzecz jakiejś wykluwającej się migreny a na wieczorne dreszcze wzięłam polopirynę i położyłam się spać.

Leżę sobotę całą. I żle mi jak diabli.

Leżę niedzielę całą. I żle mi jak czarci z Belzebubem.

Dom się wali, moc truchleje. Pranie niewyprane, to co wyprane niepoukładane, półprodukty na obiady, półżywa w pościeli książki siły nie ma czytać nawet.

Leżę w poniedziałek i już mi się wydaje, że lepiej, że wstanę a tu bach, gorączka, żle bardzo koteczku, oj długo ty długo poleżysz w łóżeczku.

Dałam się więc zbadać pediatrze, bo jakie miałam wyjście skoro już do Houdiniego się fatygował. Ten okazał się być prawie już ozdrowiałym lecz z nakazem dochodzenia do zdrowia w domu. Mnie zaś samą zdiagnozowano podobne jak siedzący we mnie dr House z siostrą Jackie na zapalenie rury. No stara jest to i się zapalić mogła, tchawica jedna, psia krew. I żebym to ja gdzieś po polach latała! Nie, i nie. To wszystko wina tej zimy co jej nie było. jakieś idiotyczne temperatury to i się posiało bżdziągw jakiś i zarazów jak mrówków. I zamiast hartowania na nartach, na śniegu i mrozie to się człowiek dochrapał tchawicy. A zdrowy był tyle lat!

Ostatni antybiotyk przyjmowałam 9 lat temu. Dawki nie opuściłam, wszystko zażyłam, bo miałam anginę. I wcale nie zimą a w maju, bo tamten z kolei tez nienormalny jakiś był, po upałach śnieg.

No cóż. Podobno przeżyję. Podobno rokowania nie są najgorsze. W końcu widzicie, że piszę, więc jestem ;-)

Zdrowia dla Was :)

Edycja dla Pana Gryzonia:
Ponieważ Pan Gryzoń traktuje to moje pisanie dosłownie, to dzisiaj był rozżalony tą notką. Nie rozumie, ze nawet takie bajkopisarstwo jak prowadzenie bloga wymaga użycia pewnej dramaturgii, więc dla czytających dosłownie wyjaśniam:
- nie leżę samotnie porzucona w barłogu,
- nie zdycham z głodu ni pragnienia,
- w kuchni jest czyściej i schludniej niż wtedy gdy ja tam rządzę,
- pranie wywiesił,
- zakupy robi,
- okładzik na głowę przykłada,
- wczoraj nawet wyrwał mi łyżkę z ręki podczas mej heroicznej próby ugotowania sosu bolońskiego (stałam może 15 min przy tym garnku i wiele przecież nie robiłam a mokra jak ta ruda mysz) i nic tylko połóż się, połóż, powiesz mi co i jak to ugotuję. No i ugotował :)

Buziaczki Panie Mężu za opiekę :***