Inauguracja.

Dzisiaj nastąpiła inauguracja sezonu narciarskiego dla mnie. Lepiej późno niż wcale. Na stoku było słonko i było mi okropnie gorąco, bo z przyzwyczajenia ubrałam bieliznę termoaktywną. Idiotka totalna, bo na termometrze 6 powyżej zera, ale idiotyzm może być spowodowany osłabieniem po chorobie ;) Zjechałam karnecik chociaż miałam obawy czy dam radę. Wczorajszy wieczór przeciągnął się do 4 rano. Mocno taneczny, nogi miałam obolałe stąd więc wątpliwości, ale o 11.00 stanęłam na stoku i dałam radę :)


Zawsze przy takich sytuacjach (nocna impreza, rano sport z dziećmi) nachodzi mnie myśl o późnym macierzyństwie. Kiedy sobie przypomnę, to wychodzi mi, że największą ochotę na posiadanie dziecka miałam w wieku 21-23 lat, chociaż nigdy za niemowlakami nie przepadałam, to wtedy pragnęłam mieć. Kiedy wyszłam za mąż mając 26 lat myśl o dzieciach wydała mi się cokolwiek męcząca. Tzn wiedziałam, że ich posiadanie będzie wymagało ode mnie wysiłku, wyrzeczenia pewnej części siebie i jakoś zupełnie przeszła mi ochota na rozmnażanie. Właściwie dzięki Panu Gryzoniowi i jego staraniom (cokolwiek sobie nie pomyślicie o tym) dwa lata później urodziliśmy sobie jedno dziecko a potem w odstępie trzyletnim kolejne; drugie i trzecie. Odstęp trzyletni wymogłam już sama i to kategorycznie a nawet wręcz panicznie. Nigdy nie chciałam być starą matką. Założenie, żeby się "wyrodzić" przed 35 rokiem życia zostało zrealizowane.

Co mnie tak panikowało? Przyznam szczerze, że głównie świadomość możliwych chorób dzieci, których odsetek rośnie wraz z wzrostem wieku matki. Skoro mam mieć dzieci, myślałam, to niech będą z jak najświeższego materiału genetycznego, co i tak nie jest stuprocentową gwarancją. A materiał już zaczynał się przeterminować, moje rówieśniczki posyłały już swoje dzieci do pierwszej klasy kiedy powiłam pierworodnego.

Drugą sprawą powodującą spinanie się w założeniu dziesięciolatki była świadomość, że nie tylko materiał genetyczny mi się we wnętrzu starzeje ale i ja sama. A zawsze bycie matką kojarzyło mi się z byciem na wysokich obrotach 24h/7dni. No i całkiem słusznie mi się kojarzyło, podejrzenia się sprawdziły. Po dziesięcioleciu 300% normy w obsłudze i pracy przy trójce dzieci mogę faktycznie stwierdzić, że te dziesięć lat było spędzone na najwyższych obrotach. Nie zrezygnowałam przecież z pracy, obcięłam tylko jej wymiar do takiego, w którym nie musiałam obawiać się, że nie wyrobię.  Kiedy dzieci osiągnęły poziom rosnącej samoobsługi przyszedł ten czas, na który czekałam z utęsknieniem. Czas powolnego aczkolwiek nie mniej absorbującego pokazywania świata dzieciom i vice versa.  Latałam za rowerkiem pchając spacerówkę jadąc na rolkach, zwisałam na drabinkach, kopałam piłkę, uczyłam jeździć na wszystkim co ludzkość wymyśliła ku swej rekreacji i uciesze. Pan Gryzoń dotrzymywał nam kroku ale z racji pracy udzielał się najwięcej w weekendy. Z każdej wyprawy wracałam mokra jak szczur, zziajana, ciągnąca obsmarkane, brudne ale jakże szczęśliwe potomstwo za sobą do domu. Doceniłam istnienie rowka w tyłku i kondycji, która sobie podrasowywałam ukradkiem wieczorami a to na stepie a to na zajęciach z trenerem. Doceniałam wtedy mój wiek niezaawansowany, doceniałam młodość i ruchliwość z niej płynącą, którą zarażały mnie własne dzieci podczas gdy dzieci moich rówieśniczek kończyły gimnazja i licea ja szalałam z własnymi smarkaczami radośnie. Dostępność różnorodnych uciech skłoniła mnie do nauczenia się jazdy na nartach, udoskonalenia jazdy na łyżwach. Nie widzę siebie oczekującej na dziecko w knajpie pod stokiem albo na ławce kar. Teraz gdy już sami grają w nogę ( nie powiem, żebym lubiła piłkę kopać, ale robiłam to jak określili mnie synowie, bardzo beznadziejnie)  ja jeżdżę rowerem albo na rolkach. Na lodowisku, stoku czy pływalni jesteśmy całym stadem i każdy z nas uprawia dany sport tak jak lubi. Oni szaleją i wyżywają się w sportach zimowych, ja się odprężam i zjeżdżając z górki oglądam bardziej okoliczności przyrody niż przykładam do kantowania. Za to na basenie ze mnie para bucha podczas pływania a oni baraszkują :)

I tak mnie to macierzyństwo późno-wczesne (wiek pierworódek znacznie się obniża przecież) spręża, że wróciwszy o 4 nad ranem z odbitymi stopami wiem, że pojadę z nimi na stok i spróbuje jeździć a nie zapadnę się w fotelu jęcząc na jakąś przypadłość fizyczną. Zawsze bałam się, ze późne macierzyństwo może odebrać mi aktywną i sportową radość z wychowywania dzieci, dzielenia z nimi życia nie tylko "słowem ale też czynem". Kto z nas wie na ile zdrowie i dobra forma jest nam dana? Przyznam też szczerze, że w zestawieniu z późniejszymi atrakcjami macierzyństwa te wczesne olejkowo-pudrowo-pampersowe jawiły mi się i nadal jawią jako przeraźliwie nudne i ograniczające. Możecie myśleć co bądź, sama nie umiem tego dobrze zdefiniować, bo pamiętam radość z całowania małych stópek, tkliwość płynącą z bliskości dzieciątka przy piersi ale mimo wszystko czułam się wtedy jakby uwięziona w schemacie zdarzeń tak przewidywalnych jakim jest rozwój noworodka. Dzięki Bogu nadeszła następna dziesięciolatka a ja nadal jestem w wieku dojrzałym i chociaż norma spadła do 100% jeśli chodzi o obowiązki, to te 200% zwyżki przelać mogę na przyjemności :) Co też bez oglądania się na boki czynię.

Jutro wracam po przerwie feryjnej do pracy. Bardzo mi żal, że te dwa tygodnie dochodziłam do siebie po zapaleniu tchawicy, ale na to nie ma już mocnych. Cieszę się, że ten weekend udało mi się zaliczyć tak aktywnie i atrakcyjnie. Cieszę się, że poprzednią sobotę też udało mi się przetańczyć do 4 rano :)))

Miłego wieczoru :)