Nadzieja.

Prowadząc razgawory ze swoimi uczniami na tematy kulturalne i życiowe okazuje się, że jest nadzieja. Jest nadzieja, że nie będzie końca świata przez następne pokolenie.

Okazuje się bowiem, że młodzież widzi i umie ocenić. Umie wybrać choć przyznaje, że z coraz większym trudem jej to przychodzi.

Oni też widzą zalew chłamu w księgarniach, telewizji, mediach. Nie chcą czytać tysięcznej twarzy Grey'a tylko dla opisów seksu, sukcesu i pomiatania drugim człowiekiem. Nie chcą oglądać otępiających programów z serii "Szpital, Surowi rodzice". Nie chcą oglądać seriali tv na jedno kopyto z tymi samymi dialogami i zdarzeniami, które nijak mają się do rzeczywistości. Nie chcą by media wyznaczały im ścieżkę myślenia na temat własnego wyglądu, wartości czy toku myślenia. Czują, że to fałsz, stawianie na piedestale bezwartości, że życie ma inny kształt i smak, niż próbują im wmówić.

Ciężko im. Trudniej niż ludziom z mojego pokolenia, których "wojenne" dzieciństwo było tak przejrzyste jeśli chodzi o rozumienie wartości. Pośrodku dwóch kolorów; białego i czarnego, nie było przecież tego natłoku barw, ponęt, epatowania fizycznością, materializmem i pokusy do używania całej gamy "mózgootępiaczy". Widzę, że nam było łatwiej wybrać i prościej w tym wyborze wytrwać.

Są młodzi szukający swojej drogi. Nie idą za bezmyślnym truchtem stada. Chcą wiedzieć więcej niż to co z wierzchu. Zgłębiają biblioteki. Przeszukują filmy w sieci. Nie czują dreszczu rozkoszy na dźwięk "My Słowianie", odsłuchują świat w swoich słuchawkach MP3. Zgłębiają przestrzenie w poszukiwaniu faktów i informacji, nie chcą bezkrytycznie "łykać" przetrawionej papki. Interesuje ich nie tylko teraźniejszość na Ukrainie ale to skąd ona wynikła, jaka jest jej zależność historyczno- polityczna. Mają swoje zdanie. Dostrzegają brak logiki, ignorancję i brak przygotowania w rodzimych politykach. Interesują się, nie zamykają się tylko li we własnym świecie młodości.


Byłam na spotkaniu przygotowującym do bierzmowania. Ksiądz prowadzi te przygotowania w formie mszy św ze specjalnym kazaniem. Żadne z tych spotkań nie jest przymusem, obowiązkiem do odfajkowania. Ksiądz zaprasza, tak, zaprasza na nie chętnych. Na wtorkową mszę zaprosił rodziców. I wiecie co, tych chętnych był prawie cały kościół. Z ciekawości sprawdziłam listę, którą wielebny prowadzi na stronie parafii. Listę obecności. Jest ona pełna plusów oznaczających obecność. Ponieważ młodzież chodzi na nie nieobowiązkowo, to znaczy że czują potrzebę by w świecie namacalnym obecny był aspekt wiary, wyraźny drogowskaz.  Ich katechumeny (takie książeczki poświadczające uczestnictwo w nabożeństwach) wypełniają podpisy rodziców. Ksiądz zostawia to w kwestii sumienia przygotowujących się i ich rodziców. Pozostawia tym samym możliwość wyboru. Kształtuje ich świat wartości bez obciążenia nakazami czy zakazami. Cieszę się, że mają tak mądrego i świadomego zmian socjologicznych przewodnika duchowego.