Dziwnie jest z tą ciszą.

Kiedy mieszkałam w bloku wydawało mi się, że cisza jest rano kiedy już przetoczą się wszystkie poranne truchty, szumy, stuki i szurnięcia oraz ucichną kroki na klatce schodowej, to wtedy jest prawdziwa cisza. Do szkoły chodziłam na drugą zmianę, napawałam się tą przedpołudniową ciszą chociaż sąsiad pode mną tłukł kotlety na obiad a sąsiadka obok zarabiała na życie szyjąc na maszynie. Jednak kiedy nadchodziły wakacje lub ferie zimowe przekonywałam się dotkliwie ile ciszy jest w tej miejskiej, blokowej. Dom dziadków na wsi był oddalony sporo od drogi, zresztą zupełnie było to wówczas bez znaczenia, bo jeśli przejechały ze dwa auta oprócz trzech kursowych pekaesów, to można było taki dzień nazwać ruchliwym. W lecie jeszcze jakieś młokosy śmigały na emzetkach ale poza tym słychać było delikatne stukanie końskich kopyt i z rzadka perkotanie traktora. A i tak wszystko to milkło po zmroku. Kury przestawały gdakać, koguty piać, ptaki śpiewać a psy kładły się w budach. I wtedy było cicho, tak cicho, że ćwierkanie świerszczy i koników polnych zdawało się być jakąś symfonią na 1000 smyczków. Musiały minąć dwie noce nim mogłam zasnąć w tym przejmującym braku dźwięków. Kiedy wracałam do domu, mijały kolejne dwie noce na gorączkowych zmianach pozycji spania nim uszy ponownie przyzwyczajały mózg do nadmiaru bodźców.

Dzisiaj mieszkam w centrum miasta a jednak mam ciszę, bo nasz dom oddalony jest od ruchliwej ulicy i oddzielony murem budynków stojących przy niej. Też miałam problem by przyzwyczaić się do tej ciszy w nocy.

Ale to nie o tym miało być. Każdy człowiek pożąda ciszy lecz nie każdy w tych samych okolicznościach i identycznym momencie w życiu. Dopóki moja mama pracowała w biurze dopóty pierwsze kroki po przyjściu z pracy kierowała w stronę telewizora by go wyłączyć. Notorycznie wygłaszała przy tym wiązankę "Bo w tym domu nawet po pracy nie można odpocząć! I żebyś chociaż oglądał, to nie; telewizor swoje, a ty w kuchni obiad szykujesz!!!" w kierunku mojego ojca, który był najpierw na rencie a potem na emeryturze. Kiedy jeszcze pracował to po powrocie nie włączał natychmiast telewizorni tylko w ciszy spożywaliśmy obiad i w ciszy rozchodziliśmy się do dalszych zajęć. Rodzice czytali prasę, szlugi ćmili przy tym okrutnie, mama piła kawę a my dopiero przed wieczorem mogliśmy załączyć sobie jakiś Piątek z Pankracym czy Zwierzyniec albo Sondę czy wieczorynkę. Kiedy zaczynał się dziennik telewizyjny my, dzieci, mieliśmy absolutny zakaz odzywania się. A potem był film dla dorosłych podczas którego my mieliśmy się cicho bawić lub czytać książki (najlepiej). Cisza z naszej strony musiała być, bo jeśli nie to szliśmy zaraz do łóżka, karnie.

Tak więc i mama i tata żądali od nas ciszy kiedy pracowali. Tata przyznawał się otwarcie, że siedząc cały czas w domu już na rencie odczuwał ogromny dyskomfort związany z brakiem ludzkich głosów przez sporą część dnia. Pracująca wówczas mama nie mogła tego pojąć i ojcu wydawało się, że złośliwie wyłączała mu ten telewizor. Tak się złożyło, że kiedy ona przeszła na emeryturę jakiś czas pracowała jeszcze na 1/2 etatu a potem opiekowała się naszym najmłodszym potomkiem, więc miała styczność z ludźmi no i w domu był przecież tata. Odruch gaszenia telewizji nadal uważała za wielce słuszny, właściwy i jedyny. Ojciec szedł sobie włączyć radio do kuchni a ona zamykała drzwi od pokoju i było tak jak chciało każde z nich.

Tata odszedł, niespodziewanie dla nas wszystkich, mama została na całe przedpołudnia sama w domu. W ciszy. Zachodziłam często, żeby nie czuła się samotna i za każdym razem zastawałam ją z włączonym telewizorem. W końcu nie wytrzymałam:

- Co przyjdę to masz włączony telewizor a tyle lat terroryzowałaś ojca za to samo.
- Bo wiesz co... tak jakoś dziwnie mi jak cały dzień nie słyszę ludzkiego głosu...

No a Wy jak macie z ta ciszą? Dla mnie są ciche poranki i doskonale równoważą mi hałaśliwe popołudnia. I wiecie co, ja filmiara ogromna, nie włączam telewizji w tym czasie w ogóle. Czasami szumi mi radio, gra muzyczka ale niekoniecznie. Lubię mieć te kilka cichych godzin dla siebie :)))