Wszystko czarne.

Moja ulubiona autorka powieści humorystyczno- sensacyjnych nie żyje. Joanna Chmielewska czarowała, bawiła i sprawiała, ze czułam się detektywem w zaciszu swego domu. Pierwszym przeczytanym tytułem był "Duch" z genialną parą przyjaciółek Tereską i Okrętką. Dziewczyny o wybujałej fantazji pragnące przeżyć coś na własną rękę zdecydowanie wyparły wszystkie mniej lub bardziej interesujące postaci z powieści młodzieżowych którymi zaczytywałam się w podstawówce. To był czas poczęcia się mojej osobistej kolekcji kryminałów pani Joanny. Ze świeżej dostawy księgarskiej niosłam każdy tom czytając w drodze do domu. Czas kolekcjonowania skończył się ok roku 2000. Zniechęciło mnie jedno słowo, w którejś z ostatnich powieści, słowo używane nagminnie przez nasze społeczeństwo jako przecinek w konwersacji. Nie mogłam uwierzyć, że pisarstwo Chmielewskiej zaczęło wciągać takie brudy językowe..., bo zawsze kojarzyła mi się z inteligentnym dowcipem i dbaniem o poprawność językową.  Ale oko do absurdów i aktualnych zmian miała niesamowite i potrafiła świetnie to przedstawić.

W moim prywatnym rankingu na pierwszym miejscu chyba na zawsze stać będzie "Lesio". Nie byłam w stanie spokojnie przeczytać tej pozycji ilekroć brałam ją do ręki. Nigdy nie mogłam opanować odtwarzania scen tej książki w swojej wyobraźni a ponieważ wyobraźnię mam nienajgorszą to mój śmiech zamieniający się w kwiczenie, rżenie albo rzężenie połączone z mimowolną kaskadą z oczu zawsze zostawał odgradzany od reszty domowników zamykaniem drzwi.



I kto się teraz zajmie jej kotami?....