Bałtyk.

Unoszę się leniwie, nie walczę z falami, płynę. Woda obejmuje mnie pieszczotliwie i pozwala widzieć wszystko zarówno z brzegu jak z jej powierzchni. Ludzie spacerują brzegiem, niebo zaciągnięte chmurami poszarzało swoje odbicie w toni. Nie wieje wiatr, powietrze ani drgnie. Mewy zataczają podniebne kręgi bezgłośnie. Ciemne falochrony pokrywa jaskrawozielona narośl. Widzę dokładnie jak jej  pasma falują z pasmami moich włosów.

Ostatni raz kiedy śnił mi się Bałtyk był to sen pełen strachu. Trzymałam za rękę najmłodszego syna i szliśmy wzdłuż brzegu. Woda wściekle uderzała skłębionymi falami o brzeg wyrywając nam spod stóp piasek. Na plaży piętrzyły się strome wydmy w niesamowitych i nienaturalnych kształtach grożących zawaleniem. Woda była lodowata i wiał wściekły wiatr. Ściskałam rękę dziecka bojąc się, że porwą mi go fale.

Dzisiaj obudziłam się bardzo zrelaksowana z niemałym żalem, że to już koniec tej miękkiej i przyjaznej toni. Nie przywiązuję wielkiej wagi do snów, nie tłumaczę ich znaczenia, po prostu je lubię. Ten dzisiejszy sen przypomniał mi tamten poprzedni z taką wyrazistością jakby to jego właśnie śniła. Może przez to, że był zupełnie inny?

Przyznam się, że miewam różne sny. Od obyczajowych po science fiction. Nigdy jednak nie miewam koszmarów czego i Wam życzę :)